Rond 1905 bedachten de Lumière broers een uniek kleurproces voor fotografie, de Autochrome. Het eindresultaat was geen kleurenfoto maar een kleurendia op glas.
Voor dit proces werd aardappelzetmeel gebruikt, de zetmeel korrels kregen een kleur . Deze korrels, die roodoranje, violet en groen waren geverfd, werden vervolgens afgewisseld met fijn zwart koolstofstof en opnieuw gelakt. De platen werden vervolgens bekleed met een lichtgevoelige gelatine-zilverbromide- of zilverjodide-emulsie. Nadat de plaat in een camera werd gestoken, ging het licht van de lens (met een geelfilter erop) door de geverfde zetmeelkorrels, die als kleurfilters fungeerden voordat ze de emulsie bereikten. Na belichting werd de plaat bewerkt tot een uniek, full colour positief zilverbeeld.
De dia’s werden vaak gebruikt voor stereofotografie en bekeken in een viewer die men als een verrekijker voor het gezicht hield. Projectie was ook wel mogelijk maar dan had je een hele sterke lamp nodig en door de warmte die zo een lamp produceerde liep men het risico dat de emulsie verbrandde. Een lichtbak was ook geen optie want door het strooilicht werden de kleuren heel slecht weergegeven. Beste methode om de dia’s te bekijken was een viewer met daglicht erachter.
Ik zag op Twitter BabelColour die als hobby heeft om gedigitaliseerde Autochrome’s te verbeteren qua kleur en weergave. En dat doet hij prachtig, de zetmeel korrels weet hij onzichtbaar te maken in zijn bewerking. Natuurlijk ben ik benieuwd hoe hij dat doet, helaasj deelt hij zijn bewerkingsproces niet met anderen. Maar dat weerhoudt mij niet om er zelf mee aan de slag te gaan. Zie de resultaten hieronder.
