Capi-Lux
Het begon als een vakantiebaan, want eigenlijk wilde ik aan het werk in de Grafische industrie. Ik kwam terecht tussen vier oude mannen en een fotografe uit Laren. Deze mensen vormden samen met mij het verkoopteam van Capi-Lux in de Kalverstraat. Een bekende zaak voor de Amsterdammers die van fotografie en muziek hielden. Jazeker, muziek! Want in de fotozaak was ook een echte platenkelder aanwezig. Bij deze mensen leerde ik van alles over fotografie en ik raakte besmet met dat minder dodelijk maar wel creatieve virus.
Na wat werkzaamheden buiten de Capi familie werd ik jaren later weer warm in het nest ontvangen. Als plaatsvervangend manager heb ik bij alle filialen in de stad gewerkt. Van Amsterdam Noord tot Zuid. En één filiaal in Zuid leverde de inhoud voor dit boek.
Begin jaren ’90 werkte ik bij Capi in de Scheldestraat, een buurt voor de wat meer vermogende Amsterdammer. Zo woonde minister Hans van den Broek zo een beetje om de hoek. Toen zijn dochter Marilène verkering kreeg met de broer van de koning, kregen wij in de winkel weleens koninklijk bezoek. Het was de periode van de House muziek, Ray van 2 Unlimited was een vaste klant bij ons in de zaak. Hij kwam altijd in een geblindeerde wagen voorrijden en werd dan vergezeld door twee spierbundels. Wanneer ik zijn fotorolletjes ontwikkelde en afdrukte zag ik foto’s van hotelkamers en luxe party’s in onder andere Monaco. De toetsenist van De Dijk heb ik daar enthousiast gemaakt voor stereofotografie. Een band die het perfecte nummer voor in de doka schreef; ‘Mag het licht uit.’ Maar de meerderheid van onze klanten waren gewone Amsterdammers, gezellige mensen en altijd in voor een praatje. Waaronder een Joodse bruidsfotograaf. Aan het einde van de feestjes waar hij fotografeerde nam hij de resten van het feestmaal mee. Soms deelde hij met ons door een Rabbijn koosjer verklaarde sandwiches of andere hapjes.
Op een dag besloten we de etalage aan te kleden met historische fotografie items. Toen een klant dit zag vertelde ze dat ze nog wel een mooie aanvulling voor de etalage had. Oude doosjes gevuld met glasnegatieven. Na een poosje besloten we de etalage weer te wisselen en de doosjes met negatieven lagen achter de verkoopbalie te wachten op de rechtmatige eigenaar. Toen zij langskwam wilde ik haar het materiaal weer meegeven. Maar ze wilde het niet terugnemen omdat ze toch geen fijne herinneringen aan het ingesloten materiaal had. Ik mocht ze hebben.
Mijn zwager had vlak na de schenking al het idee om ze te digitaliseren. Zelf had ik daar de middelen niet voor. Maar dat plan is nooit tot een geslaagd resultaat gekomen. De doosjes verdwenen achter een luik op zolder en zijn daar bijna 30 jaar blijven liggen.
Op Twitter zag ik dat de muzikant Tim Knol oude glasnegatieven scande en deze enthousiast deelde met zijn volgers. Ik vroeg of hij interesse had in de stapel glasnegatieven? Dat had hij wel, maar om met deze man en zijn overvolle agenda een overdracht af te spreken bleek lastig. Bijna een half jaar later lagen ze nog steeds bij mij en ik besloot om er zelf mee aan de slag te gaan.
Tags: verborgen in doosjes